De wedstrijd is alweer een tijdje geleden, maar het verslag hadden jullie nog van me tegoed: de eerste internationale wedstrijd van het seizoen voor ons, Nina en Binkie, eind april in Oudkarspel Noord-Holland!

Volgens het vraagprogramma moesten we er donderdag al zijn, voor de vet-check. Een soort van aankomstkeuring waarbij alleen wordt gekeken of het paard dat je bij je hebt ook bij het paspoort hoort, of andersom natuurlijk, en of de entingen wel in orde zijn. Een beetje een domper voor wie een echte eventingparade verwachtte, maar wel lekker snel.

Een dag van tevoren aankomen heeft wel een groot voordeel voor ons, namelijk de kans om nog even rustig rond of zelfs in de ring te rijden. Binkie is door de opwinding van het op een cross zijn (wat hebben ze dat toch snel door hè?) amper nog normaal door de baan te krijgen. Toen hij uiteindelijk een beetje ontspande was het dan ook al gauw genoeg. En kon ik hem opnieuw gaan wassen, zo hard had hij gezweet.

Om de volgende dag alweer met een wasbeurtje te beginnen, want hij had zowaar gelegen in zijn stal! Dat betekent dat hij relaxed genoeg was, en daar schrob ik graag nog een keertje extra voor. Het is dan nog erg vroeg, en heel erg mistig. Met de opkomende zon door de mistflarden maken we alvast een eerste ritje, stappend over de straat die tussen de verschillende delen van de cross door loopt. Heerlijk!

Ik hoef pas eind van de middag de dressuurbaan in, dus tijd genoeg. Hoe later het wordt op de dag des te onrustiger wordt Binkie. Gelukkig is er een paddock dichtbij waar ik hem nog even kan longeren. En dan moeten we er toch echt aan geloven. Hij loopt de sterren van de hemel en is fijn aan de hulpen. Wel zijn ze achter C de cross aan het opbouwen, met veel gezwaai en kabaal. De onderdelen bij C zijn dan ook ietsje minder netjes afgewerkt, maar gelukkig zijn dit er maar drie. Onderweg naar stal krijgen we veel complimenten over hoe hij liep in de proef. En als dan de uitslag komt is het wel even slikken….. Uiteindelijk staan we 10e bij de ene jury en 51e bij de andere.

Een gezellige avond en een goede nacht slaap doen de stemming goed. Natuurlijk zijn we hier niet voor de dressuur alleen. Op stal is Binkie al vroeg bezig de boel op stelten te zetten. Hij heeft er in ieder geval veel zin in! Als het ’s middags tijd is voor het springen is het mooie weer vertrokken. Het waait stevig en verschillende hindernissen moeten verzwaard worden omdat ze door de wind alleen al omvallen. Het parcours staat niet hoog, maar de te rijden lijnen en de toegestane tijd maken het toch een uitdaging. Net als voor de dressuur is Binkie bij het losrijden haast te relaxed. Gelukkig is dat in de ring snel verdwenen. En fijn ook dat we in de afgelopen week nog goed geoefend hebben. Met een foutloze ronde binnen de tijd klimmen we alweer twaalf plaatsen in de ranking.

Na een laatste ronde langs stal kan ik gerust naar bed. Om vervolgens veel te snel alweer wakker te worden, en een sprint te trekken naar het toiletgebouw. Eén van de ellendigste dingen die kunnen gebeuren op concours, ziek worden. Na een onrustige en veel te korte nacht vraag ik me ernstig af wat ik moet doen. De cross die de dagen ervoor nog zo mooi en haalbaar leek, heeft spontaan monsters van hindernissen gekregen. Gelukkig mag ik als één van de laatsten, dus na het voeren van Binkie – die de hele nacht braaf had liggen snurken! - kan ik terug naar bed.

Foto: Eventingphoto.com

Als Tarik en Sarah even later aankomen op het terrein lopen we samen nog een keer de cross. De monsters worden weer iets kleiner en de hulp met opzadelen is erg welkom. Het is zaak er op tijd op te zitten want het is nog een eind stappen naar de start. Het losrijdterrein is mooi groot en er staan allerlei hindernissen. Goed voor elkaar dus! Binkie weet wat er staat te gebeuren dus is erg fris, en de stevige zeewind wakkert dat alles nog eens lekker aan. Een paar sprongen op een mooi voorwaartse afstand gaat direct erg lekker. Dan een dubbelsprong met een pasje meer als controle en we kunnen.

De cross gaat als een droom. Gelijk op de eerste hindernissen kunnen we een mooie voorwaartse afstand vinden. In de bochten is het voorzichtig aan, want er zijn al veel glijpartijen geweest en de regen maakt de klei steeds gladder. Ook Binkie glijdt een keer weg in de afzet naar een smalle, maar redt zich er zonder zorgen uit. Op de eerste water insprong geef ik hem voor de zekerheid nog een zetje mee, maar het was niet nodig geweest. We vliegen door het terrein, over de sprongen en voor de tweede keer door de waterbak. Bijna aan het einde van het parcours zit nog een uitdaging. Een punt voor de laatste waterbak, waar genoeg op gebeurde. Ook hier zorgen voor niks. Ik zie de afstand, Binkie ziet de afstand en alles wat er verder nog moet gebeuren is blijven rijden. Na nog een trakehner en een hoge haag zijn we alweer over de finish.

Door de gladheid hebben we wel wat tijdfouten. Desondanks klimmen we met de foutloze cross op naar een twaalfde plaats, wat nog in de prijzen is. Wie had dat gedacht na de dressuur. We blijven nog om de 2* te kijken. Wie weet, misschien wij ook, de volgende wedstrijd?

Met extra dank voor de gezelligheid en de hulp aan Canter Equiment, Renske Kroeze, Sarah de Recht en natuurlijk Tarik.

Dit artikel is geschreven door Nina Hut van TCN Sporthorses